Ανεβαίνω τη σκάλα του χρόνου

Κάθε σκαλοπάτι τρίζει κάτω από τις αναμνήσεις μου

Το παράξενο φως που κρατώ δεν καίγεται ποτέ

Με οδηγεί προς τις σκιές

Θυμάσαι;

Τα λιθόστρωτα σοκάκια όπου χορέψαμε

Τα κλεμμένα χαμόγελα στο σκοτάδι

Τα μυστικά θαμμένα κάτω από τα αστέρια

Τις υποσχέσεις γλυκές σαν τα μεσάνυχτα

Ο κόκκος της νύχτας έχει υφή

Τον αγγίζω με τα ακροδάχτυλά μου

Η σκιά υψώνεται, μεγαλοπρεπής

Βυθίζω τα χέρια μου στη ζωγραφιά της

#ΝυχτερινήΜνήμη #ΣκιέςΤουΠαρελθόντος

Un Dimanche Ordinaire

Ce midi-là, je suis descendu à la cave,

À la recherche d’un simple tournevis,

Mais le silence s’est emparé de moi,

Et la pluie, de son chant mélancolique, me happe.

Une bouteille, oubliée dans l’ombre, m’attendait,

Noble vin, vestige d’un temps révolu.

J’ai imaginé son éclat, son parfum, sa chair –

J’ai rêvé de son âme, comme un danseur en cage,

Et puis, dans un élan d’ombre, je l’ai reposée,

Laissant le désir intact, l’éternité suspendue